بیماری سیفلیس یکی از بیماری های آمیزشی (STD) است که از طریق
رابطه جنسی منتقل می شود. در واقع عامل این بیماری که باکتری ترپونما پالیدوم است از طریق رابطه جنسی منتقل می شود. این عامل بیماری تاثیرات جدی بر نواحی مختلف بدن داشته و عوارض جدی را برای بدن به همراه دارد. در این مقاله قصد داریم مراحل مختلفی از این بیماری و مشکلاتی که برای بدن به همراه دارد را بررسی کنیم :
مرحله اولیه
سیفلیس اولیه شامل ایجاد زخم های اولیه این بیماری تحت عنوان شانکر بر روی نواحی مختلف مانند اندام تناسلی، دهان یا مقعد است. این زخم های بدون درد معمولاً ۳ تا ۹۰ روز پس از برقراری رابطه جنسی با فرد آلوده ایجاد می شود. این زخم معمولاً ظاهری سفت با لبه های برجسته داشته و خارش ایجاد می کند. این زخم معمولاً در قسمت هایی که با فرد آلوده تماس داشته ایجاد می شوند ولی قاعده کلی نداشته و ممکن است در هر جایی از بدن ایجاد شوند. شایع ترین محل ایجاد زخم در زنان گردنه رحم، در مردان دگر جنس گرا آلت تناسلی و در مردان همجنس گرا مقعد و راست روده می باشد.
مرحله ثانویه
این مرحله همراه با علائم متعددی است و بعد از طی ۴ الی ۱۰ هفته از مرحله اولیه ایجاد می شود. این شرایط معمولاً پوست، غشاء مخاطی و غدد لنفاوی را درگیر می کند و دانه هایی متقارن مایل به قرمز بر روی پوست ایجاد می کند. این زخم ها معمولاً بدون خارش بوده و دانه هایی چرکی است. سایر علائم این بیماری به این شرح است :
تب
گلودرد
کسالت
کاهش وزن
ریزش مو
سردرد
در مواردی نادر ممکن است علائمی مانند التهاب کبد، بیماری کلیه، آرتریت (التهاب مفاصل)، ورم غشای پوششی استخوان، یوئیت (التهاب بافت چشم) و التهاب عصب بینایی ظاهر شوند. علائمی که این مرحله از بیماری ایجاد می کند شبیه به بیماری های آنفولانزا، پسوریازیس و
هموروئید است و ممکن است با آنها به اشتباه تشخیص داده شود.
مرحله نهفته
این مرحله از بیماری هیچ علامتی را ایجاد نمی کند و عفونت تنها از راه سرم شناسی قابل شناسایی است. این مرحله ممکن است از چند ماه تا چندین سال به طول بیانجامد و یا حتی تا آخر عمر ادامه داشته باشد.
مرحله سوم
این مرحله معمولاً ۳ تا ۱۵ سال بعد از عفونت اولیه رخ می دهد، ولی افراد مبتلا به
سیفلیس مرحله سوم بدون عفونت هستند. این بیماری به سه شکل مختلف بروز می کند :
دمل سیفلیسی : این حالت در ۱۵٪ موارد رخ می دهد و در این حالت گوم های مزمن بر روی پوست، استخوان و شش‌ها ایجاد می شود، گوم ها گره هایی غده مانند هستند که اندازه های متفاوتی دارند.
سیفلیس عصبی متاخر : این شرایط در ۶٫۵٪ از موارد مبتلایان ایجاد می شود و دستگاه عصبی مرکزی را درگیر می کند. این حالت با ضعف در تعادل و درد های لحظه ای انتهای اندام همراه است.
سیفلیس قلبی–عروقی : در ۱۰٪ از موارد درمان نشده رخ میدهد. رایج‌ترین عارضه این بیماری آئورتیت سیفلیسی است که منجر به آنوریسم (بیرون زدگی دیواره سرخرگ) می شود. این شرایط ممکن است به نارسایی قلبی بیانجامد.
درمان سیفلیس
درمان
سیفلیس از طریق مصرف
آنتی بیوتیک امکان پذیر است. مهمترین آنتی بیوتیک که برای درمان این عارضه بیشترین کاربرد را دارد شامل تزریق عضلانی دوز پنی‌سیلین جی و مصرف خوراکی آزیترومایسین است. مصرف داکسی‌سایکلین و تتراسایکلین از سایر درمان های مناسب برای این بیماری است که البته مصرف آن برای زنان باردار به علت تاثیراتی که بر جنین دارد، ممنوع است.
